Orlik krzykliwy to jeden z dwóch gatunków orłów gniazdujących w Beskidzie Niskim. Jest mniejszy i liczniejszy od orła przedniego. Podobnie jak u innych ptaków szponiastych samica jest większa, a rozpiętość jej skrzydeł osiąga ponad 160cm. Beskid Niski uznawany jest obecnie za jedną z najważniejszych ostoi orlików krzykliwych w Unii Europejskiej. Beskidzka populacja szacowana jest na 160 – 180 par (Stój 2010). Centrum populacji lęgowej orlików obejmuje Europę środkowo-wschodnią. Liczebność  tego gatunku oceniana jest na 13 – 16 tys. par, chociaż liczenia na Bosforze wskazują, że jest to szacunek  zaniżony. Ponad 80 %  populacji orlików krzykliwych skoncentrowane jest na terenie Białorusi, Litwy, Łotwy, Polski i Rumuni. Poza Europą gatunek występuje na Bliskim Wschodzie oraz w Rosji. Krajowa populacja orlików oceniana jest na 2000 par.
Orliki krzykliwe gniazdują w lasach. W warunkach Beskidu Niskiego i Bieszczad preferują buczynę karpacką z udziałem jodły. Większość gniazd orlików budowana jest na jodłach, w górach najczęściej w bliskiej odległości od potoków.
Żerowiska orlików to ekosystemy nieleśne. Ptaki najchętniej zdobywają pokarm na łąkach o złożonej strukturze przestrzennej, bogatej w miedze, pojedyncze drzewa, krzewy. Na miejsca czatowania chętnie wybierają również elementy antropogeniczne, takie jak słupy energetyczne, paliki od pastuchów czy rogale do suszenia siana. Na łąkach orliki często żerują  na piechotę pożywiając się wówczas głównie owadami (głównie prostoskrzydłymi lub chrząszczami). Do podstawowego składu pokarmu orlików należą ponadto gryzonie, płazy i gady.  Żerowiska orlików są kluczowym czynnikiem decydującym o atrakcyjności miejsca i rozmiarach rewirów.

Orlik krzykliwy jest gatunkiem wędrownym. Na migracji i zimowiskach spędza ok 6 miesięcy rocznie. Do rozrodu przystępuje w wieku  4 lub 5 lat. Orliki składają zwykle 2 jaja ale odchować udaje się zwykle jednego pisklaka. Do najważniejszych zagrożeń orlików należą odstrzały w trakcie migracji, głównie na terytorium Bliskiego Wschodu. Na lęgowiskach najistotniejszymi zagrożeniami są niekorzystne zmiany środowiskowe oraz rosnąca penetracja ludzka powodująca płoszenie ptaków w sezonie lęgowym. W Beskidzie Niskim i Bieszczadach zmiany środowiskowe powodowane są głównie przez nowo powstającą zabudowę często o charakterze rozproszonym. Taki sposób zagospodarowania odbiera ptakom dawne  żerowiska lub prowadzi do fragmentacji odpowiednich siedlisk.